Την δική της άποψη με όλα όσα ζούμε ,με το χώρο του θεάτρου μας μεταφέρει η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών κ. Καλλιόπη Ευαγγελίδου.
Κι αφού γελάσαμε, για να γλιτώσουμε το εγκεφαλικό και να μην επιβαρύνουμε το σύστημα υγείας, ας μιλήσουμε σοβαρά.
Ο σεβασμός του σεξουαλικού προσανατολισμού των ανθρώπων είναι αδιαπραγμάτευτος και ταυτίζεται με τον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που κατοχυρώνεται συνταγματικά.
Μια τέτοια προσβλητική αναφορά δεν θίγει μόνο την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα μας θίγει όλους.
Επαγγελματικά, μπορεί να αντιμετωπίζει το sex και ένας ετεροφυλόφιλος και ένας ομοφυλόφιλος.
Όμως ακόμη κι αν ένας άνθρωπος είναι επαγγελματίας του sex αυτό δεν σημαίνει πως του αξίζει ο βιασμός αν και εφόσον αυτός έχει συντελεστεί.
Στην περίπτωση των ανηλίκων δεν είναι δυνατόν να αναφερόμαστε σε επαγγελματικές συμπεριφορές.
Στην περίπτωση των ανηλίκων καλό είναι να αφήνουμε να διαφανεί και μια κάποια συντριβή στα λόγια μας.
Γιατί υπάρχουν κάποια παιδιά που βρίσκονται στην πλατεία και δεν τα ψάχνει κανείς.
Κάποια παιδιά που γνώρισαν το πρόσωπο της βίας από την κούνια τους, μέσα στο σπίτι τους ή στην πατρίδα τους.
Που έχασαν το σπίτι τους, βρέθηκαν σε ξένο τόπο ή έχασαν τον πατέρα τους ή προδόθηκαν από τον πατέρα τους ή έχασαν τους γονείς τους ή εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς τους.
Κάποια παιδιά που βρέθηκαν στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή, όμως ήταν παιδιά, είχαν αυτό το αδούλευτο και άδολο παιδικό χαμόγελο, είχαν άγνοια κινδύνου, είχαν ελπίδα, ήθελαν αποδοχή, ένταξη.
Κι αντί για αυτό βρήκαν την φρίκη και τον αφόρητο πόνο, και την ντροπή και την ενοχή.
Κάποια παιδιά που σήμερα έχουν γκρίζα μαλλιά και κυκλοφορούν με την φωτογραφία των δεκαπέντε τους χρόνων στον πορτοφόλι για να θυμούνται την ημέρα που δολοφονήθηκαν.
Και θεωρούν μέσα τους πως δεν αξίζει να αγαπηθούν από έναν άντρα, μια γυναίκα, έναν σκύλο μια γάτα από ένα οποιοδήποτε πλάσμα που αναπνέει, να αγαπηθούν.
Που παθαίνουν κρίσεις πανικού και φοβούνται όπως φοβούνται τα παιδιά κι ας έχουν ασπρίσει τα μαλλιά τους γιατί δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν όπως πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά, με ασφάλεια, με στοργή, με την αίσθηση ότι θα σε βρουν εκεί να τα υπερασπιστείς και στα λάθη τους και στα ατοπήματα τους, θα είσαι εκεί να τα υπερασπιστείς.
Που έχουν ίσως μια μάνα, όπως είμαι εγώ, που πάντα αγωνιά που είναι το παιδί, αλλά δεν προλαβαίνει όταν πρέπει να προλάβει, και ζει με τύψεις μια ζωή ότι δεν ήταν εκεί, να το υπερασπιστεί, να το βοηθήσει.
Που φοβούνται ότι αν μιλήσουν θα βιαστούν ξανά και ξανά και θα διασυρθούν από κάτι μάγκες που βρέθηκαν σε όλα τα σωστά μέρη όλες τις σωστές στιγμές και θα βρουν να πουν κάτι στην κοινωνία των ηθικών για να τα εξευτελίσουν.
Ξανά και ξανά.
Αυτά τα παιδιά, ακόμη και αν σήμερα έχουν γκρίζα μαλλιά, πρέπει να τα υπερασπιστούμε, σαν να ήταν δικά μας παιδιά, έστω και τώρα.
Έστω και αργά.
Για τα μελλοντικά παιδιά.
Για τα δικά μας παιδιά.
Που μπορεί να βρεθούν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή και θα ευχόμαστε να βρουν μπροστά τους έναν έστω έναν έντιμο άνθρωπο.
Να τα υπερασπιστεί.
Σαν να ήταν δικά του παιδιά.»
Καλλιόπη μου, εγώ έχω την άποψη πως αφήνουμε τα τέρατα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας έξω απ’ την πόρτα μας, καθώς θεωρούμε πως δεν μας αφορούν.
Φυσικά μετά αναρωτιόμαστε;
Ένας δεν βρίσκεται να φωνάξει την αστυνομία;
Βρίσκεται, αλλά ξέρετε τι τον ενοχλεί;
Η φασαρία από κάποιο πάρτι που έκανε ο κύριος στο διαμέρισμά του.
Και όχι οι ψίθυροι, όχι τα συνεχόμενα μπες-βγες ανηλίκων…
