Σύμφωνα με τη διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών Καλλιόπη Ευαγγελίδου “όλοι οι συντελεστές και οι συμμετέχοντες στις παραγωγές μας έχουν ολοκληρώσει τους εμβολιασμούς τους”.
Βέβαια κάποιοι άλλοι που έχουν και το σθένος και την αλήθεια μέσα τους, αλλά πάνω από όλα έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους από τον κορονοιό τα λένε ….αλλιώς!
Όπως η Καλλιόπη Ευαγγελίδου, που αν μη τι άλλο όπως λέει η ίδια «είναι πραγματικά πολύ περήφανη για το θέατρο των Σερρών, γιατί όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτό, αυτονόητα, έδειξαν την εμπιστοσύνη τους στην επιστήμη και εμβολιάστηκαν.
Είμαι πολύ περήφανη γιατί όλοι οι συντελεστές και συμμετέχοντες στις παραγωγές στις οποίες συμμετέχω έχουν αυτονόητα ολοκληρώσει τους εμβολιασμούς τους, δείχνοντας απόλυτο σεβασμό στους πολίτες που θα κληθούμε να επισκεφτούμε στις περιοδείες μας και φυσικά στους συναδέρφους και στις οικογένειές μας, γιατί στο τέλος της ημέρας όλοι επιστρέφουμε στο σπίτι μας, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στα παιδιά μας.
Κι αυτό το αυτονόητα που γράφω σημαίνει ότι κανείς δεν κλήθηκε να το κάνει αλλά ο καθένας θεώρησε αυτονόητο καθήκον του, απέναντι στο θέατρο που τον περασμένο χειμώνα για δεύτερη χρονιά έκλεισε, απέναντι στους εργαζόμενους σε αυτό, απέναντι στους ηθοποιούς που στερήθηκαν την εργασία και την τέχνη τους, να δείξει αυτοβούλως την μέγιστη αυτή στιγμή, ατομική ευθύνη.
Κι αυτό αγαπημένοι μου δεν σημαίνει ότι δεν φοβόμαστε ή δεν φοβηθήκαμε ή δεν επηρεαστήκαμε ή είμαστε όλοι τόσο άτρωτοι και άνετοι.
Όχι.
Αυτό σημαίνει ότι το θέατρο για άλλη μια φορά προάγει τον ορθό λόγο, προάγει την κριτική σκέψη, προάγει την κοινωνική ευθύνη, προάγει την κοινωνική συμμετοχή, προάγει την συναδελφικότητα, ως επιστήμη που είναι το ίδιο προάγει τον σεβασμό στην επιστήμη, προάγει τον πολιτισμό.
Τον πολιτισμό.
Σήμερα, υπεβλήθη σε μαγνητική τομογραφία για άλλο θέμα υγείας, γιατί υπάρχουν και άλλα θέματα υγείας και είχα κοντά μου τους αγαπημένους μου φίλους γιατρούς που σέβομαι και εκτιμώ και έχω πάντα, εγώ, οι άνθρωποι που αγαπώ, τα παιδιά μου, πάντοτε δίπλα μας σε κάθε δυσκολία, σε κάθε αγωνία, σε κάθε χτυποκάρδι, σε κάθε προσευχή.
Όπως τους εμπιστεύομαι την ζωή μας σε κάθε άλλη περίσταση έτσι τους εμπιστεύομαι και στο θέμα του εμβολίου.
Στάθηκαν δίπλα μου σε κάθε αγωνία, σε κάθε παράλογη καμιά φορά ερώτηση, μήπως πάθω αλλεργία, μήπως πάθω μυοκαρδίτιδα, μήπως πάθω θρόμβωση, μήπως βγάλω ουρά, μήπως δεν πρέπει να πάρω αυτό το χάπι, μήπως πρέπει να πάρω αυτό το χάπι;
Τι θα κάνω με το παιδί, είναι 18 θέλει να βγει, τι θα κάνω;
Σήκωναν υπομονετικά, με αγάπη, κάθε μου τηλεφώνημα, απαντούσαν εμπεριστατωμένα με υπομονή, χωρίς αντάλλαγμα και κλείνοντας μου λέγαν ότι άλλο θες μην διστάσεις, ότι ώρα θες.
Εγώ είμαι με αυτούς.
Όπως κι αυτοί ήταν πάλι δίπλα μου σε άλλο νόσημα, να μου ξανακρατούν το χέρι, να μου ξαναδίνουν κουράγιο.
Εγώ είμαι με αυτούς.
Κι ας λέτε ότι θέλετε.
Εγώ είμαι με τους γιατρούς, που πήραν στα χέρια τους τα μωρά μου από την πρώτη στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, που δεν ξέρουν από ωράριο ή αργίες, που τους καλώ μέσα στην νύχτα για τον πατέρα μου, την μητέρα μου, που 25 λεπτά σήμερα μου δίνανε κουράγιο, που ήταν εκεί, που είναι πάντα εκεί.
Κοιτάζοντας το ατελείωτο άσπρο του τομογράφου πάνω από το κεφάλι μου, όπως χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα, σκεφτόμουν αυτούς τους χιλιάδες χιλιάδες χιλιάδες ανθρώπους που αγωνίζονται για την ζωή τους κι αυτούς τους χιλιάδες χιλιάδες χιλιάδες γιατρούς που αγωνίζονται για την ζωή των άλλων.
Εγώ είμαι με αυτούς.
Με κάθε κόστος.
Εμβολιάστηκα ήδη πλήρως εδώ και έναν μήνα.
Δεν έβγαλα ουρά.
Δυστυχώς ούτε έγινα ξανθιά.
Όμως τουλάχιστον δεν φοβάμαι τον κορονοιό και φοβάμαι ελεύθερα όλα τα άλλα.»
Αμ πως…
