Η τηλεκπαίδευση τελείωσε για τους μαθητές όλων των Λυκείων της χώρας, ενώ συνεχίζεται για τους μαθητές Γυμνασίων και δημοτικών σχολείων.
Για άλλη μια φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις παλινωδίες των αρμοδίων, καθώς ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε άνοιγμα των σχολείων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, όχι όμως και της δευτεροβάθμιας, καθώς ο έλεγχος των μικρής ηλικίας παιδιών θεωρήθηκε -δικαίως- ευκολότερος και, επομένως, ο κίνδυνος εξάπλωσης της νόσου covid 19 μικρότερος.
Ποια δεδομένα έλαβαν υπόψη οι αρχές και επέβαλαν το άνοιγμα των Λυκείων;
Και, για ποιο λόγο, εφόσον ανοίγουν τα Λύκεια, παραμένουν κλειστά τα Γυμνάσια και Δημοτικά;
Πιστεύω ότι η λογική του «μπακάλικου» ίσχυσε και εδώ (ας μην ξεχνάμε και τις «Πανελλαδικές»), όπως ίσως και στο θέμα των εμπορικών καταστημάτων. Χωρίς να ληφθούν υπόψη ούτε οι αντικειμενικές δυσκολίες ούτε οι υποκειμενικές – ψυχολογικές ανάγκες των προσώπων.
Με τις αντικειμενικές δυσκολίες αναφέρομαι στις μη επαρκώς αεριζόμενες σχολικές αίθουσες (καθώς μάλιστα οι θερμοκρασίες, παρότι Απρίλης, παραμένουν χαμηλές και δεν επιτρέπουν διαρκή αερισμό), στον μεγάλο, για τις συγκεκριμένες συνθήκες, αριθμό των μαθητών ανά τάξη και, επιπλέον, στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα πολλών καθηγητών που υπηρετούν σε Γυμνάσια, αλλά συμπληρώνουν το διδακτικό τους ωράριο σε Λύκεια και, επομένως, υποχρεούνται να διδάσκουν με φυσική παρουσία στα Λύκεια, αλλά με τηλεκπαίδευση, την ίδια μέρα, στα Γυμνάσια (ή και το αντίστροφο).
Αναφερόμενη στις υποκειμενικές – ψυχολογικές ανάγκες, εννοώ τον δικαιολογημένο φόβο και την αγωνία που συνοδεύει την επιστροφή στα θρανία, με μόνο μέτρο τη χρήση των self-tests, που ο έλεγχος της χρήσης και της αλήθειας του αποτελέσματός τους επαφίεται στην ειλικρίνεια των προσώπων…
Έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε για την αλήθεια των αποτελεσμάτων αυτής της εξέτασης που θα γίνεται κατ’ ιδίαν, εφόσον, κατά το προηγούμενο διάστημα, έχουμε ήδη έρθει σε επαφή με την (εγκληματική) ανευθυνότητα ανθρώπων που νοσούσαν από κορωνοϊό και, για διάφορους λόγους, το έκρυβαν, αν τα ελαφριά συμπτώματα που είχαν τους το επέτρεπαν.
Άλλοι επειδή δεν άντεχαν τον 14ήμερο εγκλεισμό κι άλλοι επειδή δεν ήθελαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους, απέκρυπταν το ότι οι ίδιοι ή κάποιο μέλος της οικογένειάς τους νοσούσε, στέλνοντας τα παιδιά τους στα σχολεία (όταν ήταν όλα ανοιχτά) και κυκλοφορώντας ως «υγειονομικές βόμβες» ανάμεσα σε ανύποπτους συμπολίτες τους.
Βλέπετε, ο νόμος περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων καλύπτει κάθε ανεύθυνο (που γνωρίζει ότι θα τηρηθεί μυστικότητα από τις αρμόδιες αρχές στο θέμα της νόσου του).
Και βέβαια, δεν προτείνουμε να διαλαλεί ο καθένας το πάθος του.
Ας το κρατήσει, αν θέλει, μυστικό, τηρώντας όμως τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία των συμπολιτών του.
Και ας φροντίζουν οι υπεύθυνες αρχές να προβαίνουν στους επιβαλλόμενους ελέγχους, ώστε οι οικογένειες που νοσούν, διατηρώντας την ανωνυμία τους, να κάνουν την απαιτούμενη καραντίνα και να μη διασπείρουν, με τη βοήθεια του νόμου, τον τρόμο και τον πανικό.
