Ο υπέροχος κύριος Σπύρος Μπιμπίλας από τον Μάκη Δελαπόρτα
Σπύρος Μπιμπίλας! Το πρόσωπο των ημερών!
Τ όνομά του φιγουράρει στην κορυφή των ιστοσελίδων, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των τηλεοπτικών εκπομπών.
Φίλος, αγαπημένος συνάδελφος, αλλά και μάχιμος αγωνιστής, παλεύει εδώ και χρόνια για τα έννομα συμφέροντα των Ελλήνων ηθοποιών κι εν μέσω πανδημίας, αντιμετωπίζει με περίσσια τόλμη και δυναμισμό τη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε το ελληνικό θέατρο μέχρι σήμερα, όχι μόνο για την οικονομική δυσχέρεια του κλάδου, αλλά και για την λαίλαπα των καταγγελιών περί σεξουαλικών σκανδάλων και αποτρόπαιων βιασμών.
Άνθρωπος συγκρατημένος, δίκαιος, συναισθηματικός, δοτικός, εξωστρεφής, αλλά ταυτόχρονα δυναμικός, διεκδικητικός, δαιμόνιος και καπάτσος, κατάφερε όλα όσα δεν είχαν καταφέρει όλοι οι προγενέστεροι πρόεδροι του ΣΕΗ, εδώ και εκατό χρόνια λειτουργίας του:
Να ενώσει τον κλάδο και αυτή τη στιγμή το Σωματείο των Ελλήνων Ηθοποιών να θεωρείται ένα από τα ισχυρότερα σωματεία της χώρας, με λόγο, άποψη και σοβαρή θέση.
Ο ίδιος έχοντας για μότο του το τρίπτυχο, αγάπη, αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, προσφέρει απλόχερα συμβουλές, ηθική συμπαράσταση, αλλά και χρήματα σε ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη.
Είναι απλός, καταδεκτικός, χαμογελαστός και απίστευτα καλοπροαίρετος προς όλους.
Όχι μόνο στους φίλους του και τους συνάδελφούς του, αλλά και στους σκληρούς δημοσιογράφους, που δεν τους ξεχωρίζει ανάλογα με τη θέση που έχουν και το μέσον που εργάζονται.
Γι αυτό και δέχεται να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε εκπομπή όλων των καναλιών, από τα πιο δημοφιλή και εμπορικά, μέχρι τα πιο μικρά και περιφερειακά.
Κι αυτό γιατί πιστεύει πως ο λόγος του πρέπει ν ακούγεται παντού, σ όλες τις κοινωνικές τάξεις ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης και ρατσιστικής προκατάληψης.
Ο Σπύρος Μπιμπίλας δεν δέχτηκε ποτέ να περπατήσει πάνω σε ράγες που χάραξε το κατεστημένο και ο λόγος του ακροβατεί πολλές φορές με αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ του αστείου και του επικίνδυνα σοβαρού.
Ωστόσο όποιος τολμήσει να περάσει τις κόκκινες γραμμές του και τα στενά προσωπικά του όρια, θα το πληρώσει ακριβά.
Όσο για τους εδώ και τόσa χρόνια αμφισβητίες και εναντιολόγους του, αυτό που έχει να τους πει, είναι πως η αλήθεια στο τέλος πάντα λάμπει και πως η δικαίωση για τον καθένα μας έρχεται αργά ή γρήγορα, όταν καταθέτεις ψυχή και πίστη, αγάπη και ανθρωπιά.
Κυρίες και κύριοι… ο υπέροχος Κύριος Μπιμπίλας στο περιοδικό Socialprofile
ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Μάκης Δελαπόρτας: Kόκκινη κλωστή δεμένη και το παραμύθι της ζωής του Σπύρου Μπιμπίλα, ξεκινά… Σπύρο που γεννήθηκες;
Σπύρος Μπιμπίλας: Γεννήθηκα στον Πειραιά, ακριβώς πίσω από το Δημοτικό θέατρο.
Το σπίτι που γεννήθηκα υπάρχει ακόμα και σήμερα και η γειτονιά που μεγάλωσα είχε τότε ακόμα χωματόδρομους. Δεν περνούσαν αυτοκίνητα.
Παίζαμε όλα τα παιδιά μπάλα κι όταν βλέπαμε από μακριά να έρχεται κάποιο αυτοκίνητο φωνάζαμε: αυτοκίνητοοοοοο… για να σταματήσουμε το παιχνίδι.
Γεννήθηκα το 1956 και όπως καταλαβαίνεις ήταν ακόμα η εποχή που περνούσαν από τις φτωχογειτονιές ο αρκουδιάρης, ο παγοπώλης με το άλογο και ο μανάβης με το γαϊδουράκι.
Ο αρκουδιάρης όμως μου έκανε περισσότερη εντύπωση από τους άλλους γιατί έβγαζε την αρκούδα του που την έλεγε Βουγιουκλάκη και την έβαζε και χόρευε το νιάου νιάου βρε γατούλα. Εγώ επειδή λάτρευα την Αλίκη ανυπομονούσα να τη δω κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το σπίτι μας.
Της φορούσε μάλιστα κι ένα φουρό από τούλι.
Στην ίδια γειτονιά ήταν και το σχολείο μου, η Ράλλειος Παιδαγωγική Ακαδημία, κι απέναντι ακριβώς ήταν το γυμνάσιο όπου τέλειωσα.
Δυο τετράγωνα πιο κει ο Πειραικός Σύνδεσμος που πήγα αργότερα στη δραματική σχολή και όπως ξαναείπα δίπλα μας ήταν και το Δημοτικό θέατρο όπου πρωτοέπαιξα σαν ηθοποιός.
Όλα λοιπόν τα σημαντικά γεγονότα στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, έλαβαν χώρα μέσα σε τρία οικοδομικά τετράγωνα.
Η γειτονιά μου λοιπόν από μόνη της έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξή μου.
Μάκης Δελαπόρτας: Η δεκαετία του ΄60, όπου εσύ ήσουν παιδί, ήταν η χρυσή δεκαετία του ελληνικού κινηματογράφου. Έπαιξε κι αυτό ένα ρόλο, ώστε να θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Σπύρος Μπιμπίλας: Φυσικά! Εξάλλου ο Πειραιάς είχε οκτώ κινηματογράφους που πολύ συχνά επισκεπτόμουν και τους οκτώ.
Θυμάμαι ακόμη κάποιους. Το Χάι Λάιτ, το Αττικόν, το Παλλάς, το Σπλέντιτ, το Καπιτόλ, τον Απόλλωνα.
Ο μπαμπάς μας πήγαινε κάθε Σαββατοκύριακο σινεμά. Δηλαδή όλοι πηγαίναμε εκείνα τα χρόνια κινηματογράφο. Ήταν η πιο γλυκιά διασκέδαση όλης της οικογένειας.
Σε μια ταινία μάλιστα της Βουγιουκλάκη είχε μαζευτεί τόσος πολύ κόσμος που είχε έρθει αστυνομία για να βάλει τον κόσμο σε μια σειρά γιατί είχε δημιουργηθεί απίστευτος συνωστισμός.
Την λάτρευα την Αλίκη, αφού έλεγα παντού πως την αγαπούσα περισσότερο κι από τη μαμά μου. Τέτοια λατρεία της είχα. Η πρώτη ταινία της που είχα δει ήταν η «Αστέρω». Και τι δεν θα ΄δινα να τρυπούσα την οθόνη και να έμπαινα κι εγώ μέσα για να την αγγίξω.
Να παίξω μαζί της. Παθιαζόμουν με τις ταινίες που έβλεπα.
Αργότερα όταν είδα τον «Μικρό δραπέτη» του Σταύρου Τσιώλη, που πρωταγωνιστούσε ένα μικρό αγόρι, ήταν τόσο δραματική η ταινία, που έκλαιγα για τρεις μήνες.
Μάκης Δελαπόρτας: Τότε αποφάσισες πως θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Σπύρος Μπιμπίλας: Παιδί πήγαινα στο Δημοτικό θέατρο και έβλεπα τον Γιαννάκη τον Καλαντζόπουλο και την αδελφή του τη Μίρκα Καλαντζοπούλου.
Κι εγώ παρακαλούσα τη μαμά μου να με αφήσει ν ανέβω στη σκηνή να παίξω κι εγώ μ αυτούς.
Εκείνη δεν μπορώ να πω πως με απέτρεπε, απλά μου έλεγε:
«Περίμενε αγόρι μου λίγο να μεγαλώσεις και να γίνεις ηθοποιός αφού τόσο σ αρέσει».
Δευτέρα δημοτικού η δασκάλα μου η κυρία Ελένη μας έβαλε να γράψουμε μια έκθεση με θέμα:
«Τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε».
Μας ζήτησε όμως πριν τη γράψουμε να σηκωθούμε στον πίνακα και να της πούμε το επάγγελμα που σκεφτόμαστε ν ακολουθήσουμε κι εκείνη να μας πει αν το εγκρίνει.
Το ένα παιδί έλεγε γιατρός, το άλλο δικηγόρος, το άλλο πιλότος. Εγώ όταν ανέβηκα είπα φυσικά ηθοποιός.
Τι ήταν να το πω; «Ντροπή σου» μου είπε μπροστά σ όλη τη τάξη. «Ηθοποιός θα γίνεις που είναι όλοι αλήτες και ανώμαλοι;» Εγώ πληγώθηκα βαθιά και έβαλα τα κλάματα.
«Και τι να γίνω κυρία;» τη ρώτησα με αναφιλητά.
«Να κάνεις ένα αντρικό επάγγελμα» μου απάντησε αυστηρά. «Καλά»… της είπα κι αναγκάστηκα να γράψω στην έκθεσή μου πως τελικά αποφάσισα να γίνω αεροπόρος για να κοιτάζω τα σπίτια από ψηλά, όπως έλεγε και στο τραγούδι η Νάντια Κωνσταντοπούλου.
Δεν γινόταν να μην αναφέρω και κάτι καλλιτεχνικό.
Αλλά αυτό τελικά ήταν πολύ τραυματικό για την ευαίσθητη ψυχή μου.
Δεν ξέχασα ποτέ πως η δασκάλα μου προσπάθησε να μου γκρεμίσει το όνειρο.
Κάποια χρόνια αργότερα όταν είχα γίνει πλέον ηθοποιός και έπαιζα στην Καλαμάτα, είδα μετά μεγάλης μου έκπληξης τη δασκάλα μου να στέκεται μπροστά από το θέατρο που έπαιζα και να κοιτά τις φωτογραφίες μου.
Την πλησίασα και της είπα: «Κυρία Ελένη με θυμάστε; Ήμουν κάποτε μαθητής σας. Όταν σας είχα πει πως ήθελα να γίνω ηθοποιός προσπαθήσατε να με αποτρέψετε.
Τώρα που με είδατε πιστεύετε πως είχατε δίκιο;» . «Όχι αγόρι μου, άδικο είχα και σου ζητώ συγνώμη».
Τότε γιατρεύτηκα από εκείνο το τραυματικό γεγονός που με ακολουθούσε για 25 ολόκληρα χρόνια.
Μάκης Δελαπόρτας: Όταν τέλειωσες το σχολείο τι έκανες; Μπήκες στη δραματική σχολή;
Σπύρος Μπιμπίλας: Ναι μπήκα στη δραματική σχολή αλλά ταυτόχρονα και στο πανεπιστήμιο.
Αρχικά ήθελα να γίνω ηθοποιός αλλά και φιλόλογος. Είχα μάλιστα μεταφράσει όλη την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε έμμετρο δεκαπεντασύλλαβο.
Μετά με έπεισαν αντί Φιλολογία να πάω να σπουδάσω Νομική, αλλά κατάλαβα πολύ γρήγορα πως δεν μου πήγαινε κι έτσι με κέρδισε ολοκληρωτικά το θέατρο. Αν και η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν απογοητευτική.
Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό μαζί με τον Κιμούλη και την Τζομπανάκη, και μας απέρριψαν. Δεν μας πέρασαν. Έτσι τότε πήγα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο όπου πέρασα ανάμεσα στους πρώτους.
ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ
Μάκης Δελαπόρτας: Πότε πρωτοέπαιξες στο θέατρο σε επαγγελματική παράσταση;
Σπύρος Μπιμπίλας: Σχεδόν αμέσως γιατί στον Πειραϊκό υπήρχε μια «Πειραματική Σκηνή» που έστηνε παραστάσεις στο Δημοτικό του Πειραιά.
Εκεί πρωτοέπαιξα. Στο τρίτο έτος είχαμε ήδη συστήσει με άλλους συμφοιτητές μου το «Ασκητικό θέατρο» κι αρχίσαμε να δίνουμε παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία.
Είχαμε ανεβάσει τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου και μπορώ να πω πως αυτή η παράσταση σηματοδότησε την καριέρα πολλών μετέπειτα σημαντικών ηθοποιών του θεάτρου.
Εκείνη τη εποχή εκτός από το «Ασκητικό θέατρο», είχαν δημιουργηθεί κι άλλες θεατρικές ομάδες, όπως το «Θέατρο της Άνοιξης», η «Θεατρική Συντεχνία» και το «Θέατρο της Καισαριανής».
Ομάδες που είχαν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και οι κριτικοί έγραφαν πως αυτές οι τέσσερις ομάδες είναι σαν να ξαναγεννιέται το θέατρο Τέχνης. Εγώ έπαιζα λόγω φιζίκ πάντα δεύτερους και μικρούς ρόλους.
Ωστόσο φαίνεται ήμουνα τόσο καλός που οι κριτικές έγραφαν για μένα:
«Γεννήθηκε ένας μεγάλος ηθοποιός για μικρούς ρόλους. Ακόμη κι ένα πέρασμα να κάνει δεν μπορεί να ξεχαστεί».
Με το «Ασκητικό» αρχίσαμε να κάνουμε πολύ ωραίες παραστάσεις με κλασσικά έργα. Ερχόταν όλο το θέατρο και μας έβλεπε.
Η πρώτη μεγάλη ηθοποιός που συνέπραξε μαζί μας ήταν η Γκέλυ Μαυροπούλου.
Θυμάμαι πως εκεί είχε έρθει ο σκηνοθέτης Γιάννης Διαμαντόπουλος και με είδε σε μια παράσταση σταθμό για μένα. Ήταν η παράσταση «Η μοίρα και τα μάτια των αντρών».
Με πλησίασε μετά το τέλος και μου είπε πως έπρεπε να βγω στο εμπορικό θέατρο γιατί θα μπορούσα να διακριθώ.
Εκείνη την εποχή ο Μάνος Χατζιδάκις είχε ανακοινώσει πως θα ανέβαζε την «Πορνογραφία».
Είχε ολοκληρώσει όμως τις οντισιόν για νέους ηθοποιούς και δυστυχώς δεν θα μπορούσα να πάω να με δει.
Για καλή μου τύχη όμως από τις πρώτες πρόβες έφυγε από το θίασο ο Σταμάτης Γαρδέλης κι έτσι ο Χατζιδάκις έψαχνε κάποιον για να τον αντικαταστήσει. Μόλις άκουσα αυτό πήρα το θάρρος να πάω να τον συναντήσω. Έμαθα πως έκανε πρόβες στο θέατρο «Σούπερ Σταρ» και μια μέρα πήγα.
Θυμάμαι ήταν καθισμένος στο πιάνο του και μόλις μπήκα και με είδε, είπε: «Βρήκα τη γκέισα». Αυτό ήταν!
Με πήρε για έναν από τους βασικούς ρόλους του έργου που ήταν μια νεαρή γκέισα. Εκεί γνώρισα τη Σαπφώ Νοταρά που γίναμε αχώριστοι φίλοι.
Μάκης Δελαπόρτας: Ήταν η εποχή Σπύρο που ξεκίνησες ν’ ασχολείσαι και με τα συνδικαλιστικά του σωματείου;
Σπύρος Μπιμπίλας: Ναι τότε ήταν που μπήκα σιγά σιγά στο πνεύμα του συνδικαλισμού και λίγο αργότερα κατέβηκα υποψήφιος στις εκλογές με ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο κι όχι κομματικό.
Βγήκα με τη πρώτη.
Μάκης Δελαπόρτας: Ταυτόχρονα όμως έπαιζες και στο θέατρο συνεχώς.
Σπύρος Μπιμπίλας: Βέβαια. Έπρεπε να ζήσω.
Άσε που δεν μπορώ να καθίσω λεπτό χωρίς να κάνω κάτι. Πάντα ψαχνόμουνα για δουλειά.
Είμαι εργασιομανής και της προσφοράς. Από παιδί είχα την ανάγκη να προσφέρω.
Ιδιαίτερα σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη. Εκείνη την εποχή πήγαινα συνεχώς σε οντισιόν.
Όπου οντισιόν κι εγώ μέσα και συνήθως με έπαιρναν.
Έτσι με πήρε κι ο Γιώργος Μεσσάλας και έπαιξα για πρώτη φορά στην Επίδαυρο. Μοναδική εμπειρία για έναν νέο ηθοποιό. Έπαιξα με την Καλουτά στη «Λυσιστράτη» και με τον Βουτσά στους «Σφήκες» του Αριστοφάνη.
Μετά έγινα ένα από τα βασικά στελέχη στο «Ανοιχτό Θέατρο» του Γιώργου Μιχαηλίδη με ένα τιμ ηθοποιών ζηλευτό για εκείνα τα χρόνια: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Μηνάς Χατζησάββας, Μαρία Τζομπανάκη, Χρύσα Σπηλιώτη, Ζαχαρίας Ρόχας, Νίκος Γαρουφάλου, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Ντίνα Μιχαιλίδη και πολλοί ακόμα.
Στο «Ανοιχτό θέατρο» έμεινα για 15 ολόκληρα χρόνια κι έπαιξα σπουδαίους ρόλους σε μεγάλα κλασσικά έργα, όπως:
«Πολύ κακό για το τίποτα» και «Άμλετ» του Σαίξπηρ, «Οι τρεις αδελφές» και «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ, «Ο κουρέας της Σεβίλλης» και «Οι Γάμοι του Φιγκαρό» του Μπωμαρσαί και πολλά ακόμη. Με τον Μιχαιλίδη έπαιξα επίσης και στους «Αχαρνής» στην Επίδαυρο με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο.
Αξέχαστη συνεργασία!
ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΡΟΛΙΣΤΑΣ
Μάκης Δελαπόρτας: Έχεις να θυμάσαι λοιπόν πολλές και όμορφες στιγμές από το θέατρο. Εκείνη την εποχή είχε έρθει στη ζωή σου και η τηλεόραση.
Σπύρος Μπιμπίλας: Ναι η τηλεόραση ήρθε πολύ νωρίς και με ωφέλησε ιδιαίτερα.
Έπαιξα σε σημαντικά σήριαλ της δεκαετίας του ΄80 σπουδαίους δραματικούς ρόλους, όπως
«Ο ζητιάνος», «Οι άθλιοι των Αθηνών», «Η κάθοδος», «Τα σκληρά καρύδια», «Οι ιερόσυλοι» και πολλά ακόμα.
Μετά τη δεκαετία όμως του ΄90, της ιδιωτικής τηλεόρασης, τα πράγματα άλλαξαν για μένα κι έπαιξα μόνο κωμικούς ρόλους σε εύθυμες σειρές όπως το «Χάι ροκ», «Μη μασάς το παραμύθι» της Ελένης Μαβίλη, «Οι μεν και οι δεν», «Κωνσταντίνου κι Ελένης» του Χάρη Ρώμα, και άλλα.
Μόνο ο Φώσκολος επέμενε πως μου πάνε περισσότερο οι δραματικοί ρόλοι γι αυτό και με έβαλε να παίξω στη «Λάμψη» και στο «Καλημέρα ζωή».
Μάκης Δελαπόρτας: Στη δεκαετία του΄90 όμως μπήκες για τα καλά στο εμπορικό θέατρο συμμετέχοντας σε μεγάλες θεατρικές παραγωγές.
Σπύρος Μπιμπίλας: Μετά τον Μιχαηλίδη και το «Ανοιχτό θέατρο», μετεπήδησα στο εμπορικό –αν κι εγώ δεν συμφωνώ καθόλου με τους όρους εμπορικό και ποιοτικό.
Έπαιξα με τους θιάσους της Μιμής Ντενίση, του Χάρη Ρώμα, της Μάρθας Καραγιάννη, της Κατερίνας Γιουλάκη και του Γιάννη Βόγλη. Ωστόσο μια πολύ σημαντική μου εποχή στην θεατρική μου πορεία είναι και οι παραστάσεις που έπαιξα με σκηνοθέτη τον Γιάννη Κακλέα.
Υπέροχες δουλειές.
Μάκης Δελαπόρτας: Πάντως πάντα ακροβατούσες μεταξύ του ποιοτικού και του εμπορικού, του σοβαρού και του ελαφρού, του κλασσικού και του μοντέρνου.
Σπύρος Μπιμπίλας: Εγώ δεν διαχώρισα ποτέ το θέατρο σε σοβαρό και ελαφρό σε κλασσικό και μοντέρνο.
Τι πάει να πει αυτό;
Θέατρο είναι το ένα, θέατρο και το άλλο. Εμείς οι ηθοποιοί χαρακτηρίζουμε μια δουλειά, από το πόσο σοβαρά την αντιμετωπίζουμε και πόσο επαγγελματίες είμαστε.
Εγώ όπως μου έχει πει και η σπουδαία Σπεράντζα Βρανά, είμαι ζενέρικος ηθοποιός.
Μάκης Δελαπόρτας: Τι θα πει ζενέρικος ηθοποιός;
Σπύρος Μπιμπίλας: Κατά την Σπεράντζα, ζενέρικος είναι ο ηθοποιός που δεν κάνει ένα και μόνο τύπο.
Δεν παίζει δηλαδή μόνο ένα πράγμα, αλλά πολλά. Κι εγώ λόγω φιζίκ είμαι γεννημένος καρατερίστας.
Τυπίστας, ρολίστας, γι αυτό έχω πάντα δουλειά.
Έχω παίξει όλων των ειδών τους ρόλους.
Γέρους, παιδιά, γριές, τραβεστί, νταβατζήδες, ζητιάνους, πρίγκιπες και χαμίνια. Δηλαδή έπαιξα όλα τα είδη των τύπων, των ηλικιών και των φύλων, κι αυτό είναι για μένα πολύ ελκυστικό και ενδιαφέρον.
Άρα είμαι ένας ζενέρικος ηθοποιός.
Μάκης Δελαπόρτας: Σπύρο θεωρείσαι επίσης ο «βασιλιάς» της μεταγλώττισης; Η μεταγλώττιση είναι ακόμη μια μεγάλη σου αγάπη;
Σπύρος Μπιμπίλας: Ναι βέβαια. Μεταγλώττιση κάνω από τα πρώτα χρόνια μου στο θέατρο.
Οι ειδικοί έκριναν πως η φωνή μου επειδή μπορούσε ν αλλάζει πολύ εύκολα, θα μπορούσα να κάνω μια ακόμη παράλληλη καριέρα σ αυτό το πολύ ξεχωριστό είδος.
Και έκανα!
Έγινα ένας από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς της μεταγλώττισης.
Ξεκίνησα το 1979 με «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» και λίγο αργότερα ήμουν και στα «Στρουμφάκια».
Σήμερα πλέον μπορώ να υπερηφανεύομαι πως έκανα τους πιο επώνυμους ήρωες των παιδιών, και η φωνή μου μεγάλωσε πολλές γενιές με αυτούς τους ήρωες.
Χάρισα τη φωνή μου στον Μπαγκς Μπάνι, στον Τουίτι, στον Μπισκοτούλη του Σρεκ, στον μπαμπά του Κουμφού και τόσους άλλους.
Επίσης έκανα πάνω από 500 cd με παραμύθια, που έμπαιναν σε βιβλία.
Αμέτρητες αφηγήσεις.
Η μεταγλώττιση έγινε πλέον η δεύτερη φύση μου.
Μάκης Δελαπόρτας: Αγάπησες όμως και το σινεμά…
Σπύρος Μπιμπίλας: Τώρα πλέον νομίζω πως αγαπώ το σινεμά περισσότερο από το θέατρο, γιατί είναι μια τέχνη που σε ταξιδεύει και στις επόμενες γενιές, ενώ το θέατρο που είναι μια ζωντανή τέχνη, δυστυχώς χάνεται μόλις σβήσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία.
Μάκης Δελαπόρτας: Στον κινηματογράφο σε ποιες ταινίες έχεις παίξει;
Σπύρος Μπιμπίλας: Ξεκίνησα μ ένα μικρό ρολάκι στον «Άνθρωπο με το γαρύφαλλο» του Νίκου Τζίμα, και μετά έπαιξα στους «Απέναντι» του Γιώργου Πανουσόπουλου, στη «Γλυκιά συμμορία» του Νίκου Νικολαίδη, Στις «Κρυστάλινες νύχτες» της Τόνιας Μαρκετάκη, στις «Γυναίκες δηλητήριο» του Νίκου Ζερβού, στο «Μπορντέλο» του Νίκου Κούνδουρου, αλλά εγώ προσωπικά ξεχωρίζω την ερμηνεία μου στην ταινία του Κώστα Χαραλάμπους «Δεμένη κόκκινη κλωστή», καθώς και την συμμετοχή μου στο «Κλαδί στην φωτιά» των Κώστα Μουρατίδη και της Γενοβέφας Κτενίδου.
ΡΕΣΙΤΑΛ ΗΘΟΠΟΙΑΣ
Μάκης Δελαπόρτας: Στο «Παγκάκι», που ήταν ένας θεατρικός μονόλογος και που πρόσφατα προβλήθηκε από το διαδίκτυο live streaming, πραγματικά δημιούργησες έναν πολύ ενδιαφέροντα τύπο και οι κριτικοί μίλησαν για ρεσιτάλ ηθοποιίας.
Σπύρος Μπιμπίλας: Δεν ξέρω αν έκανα ρεσιτάλ ηθοποιίας, αλλά σίγουρα ήταν ένας ρόλος που τον αγάπησα πολύ.
Πρόκειται για έναν σπαρακτικό μονόλογο ενός άστεγου της Θεσσαλονίκης, που νοσταλγεί, φιλοσοφεί, συγχωρεί, γελάει, κλαίει, χαίρεται, λυπάται, απορεί, αναρωτιέται, προσδοκά.
Πολλά διαφορετικά συναισθήματα μέσα σε μια παράσταση.
Πραγματικά αυτός ο ρόλος μου έδωσε την ευκαιρία να εισχωρήσω στον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου, να συντονίσω τον λόγο με την κίνηση μου και να μπω στη διαδικασία μιας κοπιαστικής άσκησης που απαιτεί, πείρα και μια εκ βαθέων φορτισμένη ερμηνεία.
Φαίνεται πως τα κατάφερα γιατί το «Παγκάκι» που έγραψε ο Ζάχος Βασιλείου και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Πλατάκης κράτησε για τρεις συνεχόμενες θεατρικές σεζόν.
Μάκης Δελαπόρτας: Ένας λοιπόν ηθοποιός του δικού σου διαμετρήματος, δεν γινόταν να μην περάσει και την μεγάλη πόρτα του Εθνικού.
Σπύρος Μπιμπίλας: Ήρθε η στιγμή που έγινε κι αυτό.
Συνεργάστηκα με το Εθνικό για πέντε χρόνια συμμετέχοντας σε πολύ σπουδαίες παραστάσεις, όπως:
«Βάτραχοι» του Αριστοφάνη, «Ο Εξυνταβελόνης», του Κωνσταντίνου Οικονόμου, «Η ζωή της Πιάφ» της Παμ Γκεμς και «Η Άννα Καρένινα» του Τολστόι σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια και άλλα. Όλες σπουδαίες και μεγάλες παραστάσεις. Και ύστερα από όλες αυτές τις υπέροχες δουλειές…. δεν ήρθαν βέβαια οι μέλισσες, αλλά…. η σύνταξη (γελάει).
ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Μάκης Δελαπόρτας: Ε μη μου πεις πως εσύ είσαι από εκείνους τους ηθοποιούς που ακόμη κι αν έπαιρνες σύνταξη θα πήγαινες στην άκρη;
Σπύρος Μπιμπίλας: Ε όχι βέβαια.
Αν και έλεγα πως μετά τη σύνταξη θα ήθελα να κάνω πράγματα μόνο για μένα.
Να γράψω, να ταξιδέψω, να ζήσω τέλος πάντων απλές καταστάσεις που είχα εδώ και πολλά χρόνια στερηθεί.
Αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Ξαφνικά αισθάνθηκα πως μηδένισα το κοντέρ και ξανάρχισα από την αρχή.
Έγινα και πάλι είκοσι χρονών και ξεκίνησα με την ίδια ορμή και το ίδιο κέφι.
Νομίζω πως βρίσκομαι στην πιο δημιουργική μου περίοδο, όχι μόνο από την εκλογή μου ως πρόεδρος του ΣΕΗ, αλλά και ως ηθοποιός.
Μάκης Δελαπόρτας: Πράγματι μέσα στην καραντίνα η δική σου ζωή πήρε μια άλλη τροπή.
Εκλέχτηκες πρόεδρος του σωματείου των Ελλήνων ηθοποιών και ξεσπώντας τα σκάνδαλα με τις καταγγελίες για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ήρθες στο επίκεντρο των γεγονότων.
Σπύρος Μπιμπίλας: Δυστυχώς έτυχα σε πολύ δύσκολες συγκυρίες και οι ευθύνες που έπεσαν στους ώμους μου ήταν δυσβάσταχτες.
Όμως προσπαθώ ν ανταπεξέλθω με σύνεση, ψυχραιμία και καρτερικότητα.
Είμαι βέβαια εδώ και τριάντα χρόνια στα διοικητικά συμβούλια κι άλλων οργανισμών και σωματείων, προσφέροντας τις υπηρεσίες μου για το καλό του κλάδου μου, αλλά αυτά που συνέβησαν πρόσφατα πραγματικά με ξεπέρασαν.
Έπρεπε να διαχειριστώ όχι μόνο την ανεργία με την καραντίνα, αλλά και τα ατέλειωτα σκάνδαλα που ξέσπασαν και δημιούργησαν ένα πολύ δυσάρεστο κλίμα για τον χώρο μας.
Μάκης Δελαπόρτας: Η ευθύνη λοιπόν μεγάλη. Πως διαχειρίζεσαι όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στο θέατρο;
Σπύρος Μπιμπίλας: Με ψυχραιμία.
Ο αγώνας μου πλέον έχει συγκεκριμένους σκοπούς και στόχους.
Πρώτα απ΄ όλα παλεύω για τις συλλογικές συμβάσεις των συναδέλφων μου, γιατί θέλω οι ηθοποιοί να αμείβονται αξιοπρεπώς.
Να πληρώνονται οι πρόβες μας και να βάζουν οι παραγωγοί τα ένσημά μας έτσι όπως πρέπει.
Δεν γίνεται τα ένσημα και οι αμοιβές μας να ξεκινούν με την πρεμιέρα μιας παράστασης, χωρίς να υπολογίζονται οι πρόβες.
Δεν ανεβαίνει μια παράσταση έτσι μαγικά.
Αυτό πρέπει να τελειώσει και ήρθε η στιγμή να γίνει πραγματικότητα. Επίσης να υπογραφεί και ο κώδικας δεοντολογίας.
Τώρα όσον αφορά τα σκάνδαλα με τις καταγγελίες για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τους βιασμούς και τις κακοποιητικές συμπεριφορές ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Είναι ένα θέμα πραγματικά πολύ στενάχωρο, δύσκολα διαχειρίσιμο, και φοβερά ψυχοφθόρο.
Θέλω όμως να πιστεύω πως μέσα από όλη αυτή τη λαίλαπα το θέατρο θα βγει λυτρωμένο και εξυγιασμένο από κάποια «παράσιτα» που πρέπει να αποβληθούν και μην υφίστανται στο χώρο μας.
ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Μάκης Δελαπόρτας: Σπύρο σε τι σημείο βρισκόμαστε σήμερα με όλα αυτά τα προβλήματα που έχουν προκύψει;
Σπύρος Μπιμπίλας: Νομίζω πως ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Είναι η κατάλληλη στιγμή να σπάσουν κάποια αποστήματα που μόλυναν το χώρο μας και να επέλθει η εξυγίανση. Είναι καιρός ν αλλάξουν πολλά στραβά.
Ήδη καταφέραμε να υπογράψουμε αξιοπρεπείς συλλογικές συμβάσεις, τόσο στο κρατικό, όσο και στο ελεύθερο θέατρο κι επίσης πετύχαμε να πληρώνονται τα συγγενικά δικαιώματα των ηθοποιών επί του διαδικτύου, κάτι που κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί, αφού όλοι πίστευαν πως θα παίζονται οι θεατρικές παραστάσεις μας στο διαδίκτυο, χωρίς εμείς να παίρνουμε ένα ευρώ.
Αυτό δεν ισχύει πλέον.
Μάκης Δελαπόρτας: Πιστεύεις λοιπόν πως η μετά καραντίνα εποχή θα είναι μια νέα εποχή για το θέατρο;
Σπύρος Μπιμπίλας: Σίγουρα!
Πρώτα απ΄όλα κάποιοι άνθρωποι δεν θα είναι ανάμεσά μας.
Και βέβαια εννοώ ανθρώπους που είχαν κακοποιητικές συμπεριφορές και έκαναν κατάχρηση της εξουσίας που τους είχε δοθεί.
Τι να κάνουμε; Τα λάθη πληρώνονται.
Ας πρόσεχαν.
Ας είχαν διαχειριστεί καλύτερα και συνετότερα τους χαρακτήρες τους, με ταπεινότητα και μεγαλοσύνη, ώστε το σύστημα να μην τους πετάξει εκτός.
Αλλά πέρα από το σύστημα νομίζω πως το κοινό είναι ο πιο αυστηρός κριτής και θα είναι αμείλικτο με αυτούς.
Γιατί το κοινό ξέρει πολύ καλά να θαυμάζει, να αποθεώνει αλλά και να αποκαθηλώνει όλους εκείνους που το προδίδουν.
Το κριτήριο του είναι αλάνθαστο.
Μάκης Δελαπόρτας: Σπύρο, το ότι έγινες ξαφνικά το πρώτο θέμα σ όλα τα δελτία ειδήσεων και σ όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές, πόσο εύκολα διαχερίσιμο ήταν αυτό;
Σπύρος Μπιμπίλας: Ήταν πραγματικά ένα ξάφνιασμα για μένα, γιατί ενώ έχω συνηθίσει να είμαι στα φώτα εδώ και 45 χρόνια, εν τούτοις όλη αυτή η ξαφνική δημοσιότητα λόγω μιας άδικης επίθεσης που έγινε για το πρόσωπό μου, με έφερε στο προσκήνιο.
Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι εισέπραξα τόση αγάπη, που πραγματικά με συγκίνησε. Ένοιωσα μια απέραντη αγκαλιά που αυτό ήταν λυτρωτικό για μένα.
Μάκης Δελαπόρτας: Το μέτριος ηθοποιός πως ακούστηκε στ αυτιά σου;
Σπύρος Μπιμπίλας: Αυτό δεν με πείραξε καθόλου.
Εκείνο που με πείραξε ήταν πως κατηγορήθηκα πως εγώ είχα πλέξει όλη αυτή τη πλεκτάνη για να κατηγορηθεί συγκεκριμένα ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου.
Αν είναι δυνατόν! Εγώ προσωπικά δεν ήξερα καν για τη ζωή του.
Δεν είχα καμία επαφή μαζί του.
Αυτή λοιπόν η κακού τύπου επίθεση στο πρόσωπό μου και η λάθος υπερασπιστική γραμμή, δημιούργησε ένα τέτοιο κλίμα αγάπης και συμπαράστασης σε μένα που πραγματικά με συγκίνησε και με γέμισε δύναμη να συνεχίσω να παλεύω για το καλό του χώρου μου.
Θα συνεχίσω να παλεύω για το ΣΕΗ αλλά και για το ΤΑΣΕΗ, που είναι το ταμείο αλληλοβοηθείας του σωματείου των Ελλήνων ηθοποιών.
Εκεί στηρίζουμε και συνδράμουμε τους ηθοποιούς με σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Κι εγώ θα συνεχίσω να τρέχω από πόρτα σε πόρτα για να ζητώ στήριξη από χορηγούς, καθώς και από πόρτα σε πόρτα για να μοιράζω τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους ανήμπορους συναδέλφους μας.
ΝΕΑ ΑΝΟΙΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Μάκης Δελαπόρτας: Πάντως στην ιστορία του ΣΕΗ από το 1917 έως σήμερα, νομίζω πως για πρώτη φορά υπάρχει μια τέτοια ενότητα στον κλάδο και αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε σένα.
Σπύρος Μπιμπίλας: Ναι, εγώ έβαλα το λιθαράκι της ενότητας, πρώτα απ΄ όλα γιατί είμαι έτσι σαν άνθρωπος.
Αισθάνομαι πολύ όμορφα γι αυτό, γιατί για πρώτη φορά το σωματείο μας ξεπέρασε τα 6.500 μέλη.
Έχουν γραφτεί όλα τα μεγάλα ονόματα του χώρου, που πριν δεν ήταν γραμμένα, επίσης και πάρα πολλά νέα παιδιά, που εγώ προσωπικά στηρίζομαι σ αυτά. Είναι το μέλλον μας και το αύριο του θεάτρου μας.
Σήμερα το ΣΕΗ ίσως και να ναι το πιο ισχυρό σωματείο της χώρας.
Μάκης Δελαπόρτας: Άρα μ ένα τέτοιο ισχυρό σωματείο μπορείς να επιβάλλεις όρους και κανόνες ευκολότερα;
Σπύρος Μπιμπίλας.: Φυσικά! Κι αυτό είναι ο απώτερος σκοπός μου και στόχος μου.
Ελπίζω πως η Άνοιξη θ ανθίσει και πάλι στις καρδιές μας και η αγάπη, η αδελφοσύνη, η αλληλεγγύη και η ελπίδα για καλύτερες μέρες θα μας χαρίσουν όλα αυτά που τόσο πολύ επιθυμούμε κι ονειρευόμαστε…
