Άρθρο που είχε δημοσιευτεί πριν 92 χρόνια για την θέση της γυναίκας στην Ελλάδα.
«Ορισμένα τινά Ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γειναίκας.
Σχετικώς με τον ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξη από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον, αλλως τε, γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπο και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός.
Επειδή, εν τούτοις, αι ημέραι αύται, δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθεί ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνη ημέραν να ορίζωνται αι εκάστοτε εκλογαί.
Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνων, άρα αποκρουστέων».
(«Νέα Ημέρα», 20.3.1928)
Η θέση της γυναίκας στην Ελλάδα χθες – σήμερα
Ο Ηρακλής Ευγενίδης για τα ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΡΩΤΗΣ
Ανασκαλεύοντας το αρχείο μου πριν λίγο καιρό ανακάλυψα εντελώς τυχαία το παραπάνω άρθρο δημοσιευμένο πριν από 92 χρόνια στην εφημερίδα «ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ» με ημερομηνία 20-3-1928.
Έχει ως θέμα την «ψήφο των γυναικών», ένα θέμα που είχε αναπτύξει ένας «διαπρεπέστατος επιστήμων» και μάλιστα από του βήματος της Βουλής των Ελλήνων!!!
Το αηδιαστικό περιεχόμενό του μου προκάλεσε τρομερή θλίψη.
Μου φάνηκε πολύ χυδαίο και συγχρόνως κατάπτυστο τόσο, που δεν μπόρεσα να αντέξω στον πειρασμό να το δημοσιεύσω αυτούσιο για να αντιληφθούμε κάποιες αναχρονιστικές αντιλήψεις που δυστυχώς υπάρχουν σε μερικούς ακόμη και σήμερα!
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ο φεμινισμός αποτέλεσε ένα από τα κινήματα που ξέσπασαν τον περασμένο αιώνα και που είχαν ως στόχο την αναγνώριση της ατομικής ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η βιομηχανική επανάσταση είχε άμεσο αντίκτυπο και στην ζωή των γυναικών και αφού τις εξανάγκασε να αντιμετωπίσουν το βιοπορισμό και τη δημόσια δράση άλλαξε τις σχέσεις του και μέσα στην οικογένεια
Μέχρι τότε, οι σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα, ήταν σχέσεις υποταγής ενός κατωτέρου πλάσματος σε ένα ανώτερο.
Η γυναίκα, σ’ όλη την ιστορική της πορεία βρισκόταν υποταγμένη οικονομικά και έτσι δεν μπόρεσε να γίνει λόγος για καμία μορφή ελευθερίας ούτε και για ύπαρξη δικαιωμάτων.
Είναι γεγονός ότι μέσα σ’ αυτές τις ανδροκρατικές κοινωνίες συντηρήθηκαν πολλοί θεσμοί δουλείας και πως οι περισσότερες γυναίκες αποτέλεσαν μερικά από τα θύματα αυτών των αντιλήψεων.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα, όλο και περισσότερες γυναίκες αφυπνίζονται, ζητούν αναγνώριση ανθρώπινης αξιοπρέπειάς τους και διεκδικούν δικαιώματα στον επαγγελματικό, πολιτικό και πολιτιστικό χώρο.
Μάχονται να αποδείξουν την ισότητα των γυναικών, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την χειραφέτηση σ’ όλους τους τομείς.
Και ενώ ο Χριστιανισμός γίνεται κήρυκας της απόλυσης ισοτιμίας των ανθρώπων, η Εκκλησία εξακολουθεί δυστυχώς να συντηρεί αναχρονιστικές αντιλήψεις, όπως π.χ. η άποψη του Απόστολου Παύλου
«Να υποτάσσονται αι γυναίκες τοις ίδιοις ανδράσιν εν παντί».
Την ίδια άποψη εξέφραζε και ο Θωμάς ο Ακινάτης (1227 – 1274) που τόνιζε την υποταγή της γυναίκας στον άνδρα.
Αυτές οι απόψεις θεωρούνται απαράδεκτες, γιατί δεν είναι συμβατές με όσα δίδαξε ο Χριστός και επιπλέον κρύβουν επικίνδυνο «μισογυνισμό».
Δυστυχώς στο ακολουθούμενο ως σήμερα τελετουργικό του μυστηρίου του γάμου ακούμε και το «η δε γυνή να φοβήται (σέβεται) τον άνδρα».
Τι νόημα, αλήθεια, έχει αυτή η τόση ταπεινωτική για τη γυναίκα φράση;
Στο σημερινό κόσμο αλλάζουν τα πάντα.
Μήπως και σ’ αυτό το τελετουργικό του μυστηρίου πρέπει να γίνει κάποια αλλαγή;
Νομίζω πως όλοι μας, ως κοινωνία, το οφείλουμε στη γυναίκα, στη μάνα μας, στις μάνες όλων μας.
Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι και η Παναγία υπήρξε μάνα!
Γυναίκα.
Στη σύγχρονη ιστορία 58 χώρες είχαν αρχηγό κράτους μια γυναίκα.
Τώρα είναι πια 59 καθώς από τις 13 Μαρτίου 2020 στο ύπατο αξίωμα της Ελλάδας βρίσκεται η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
«Αν θέλεις κάτι να ειπωθεί, ζήτα το από ένα άνδρα.
Αν θέλεις κάτι να γίνει, ζήτα το από μια γυναίκα».
Ήταν η περίφημη φράση που συνόδευε τη Μάργκαρετ Θάτσερ τη δεκαετία του 80, όταν κυριαρχούσε όχι μόνον στην
Βρετανική πολιτική ζωή, αλλά και στη διεθνή.
Χρειάζεται να πάμε πίσω στο 1966, στη σύγχρονη ζωή, για να δούμε μια γυναίκα αρχηγό κράτους, την Ίντιρα Γκάντι, στην Ινδία.
Ακολούθησαν η Γκόλντα Μέιρ, το 1969 στο Ισραήλ και η Εβίτα Περόν στην Αργεντινή το 1974.
Πρόσφατα η Μέρκελ στην Γερμανία.
Η θέση της γυναίκας άλλαζε και η πρόσβασή της στην εξουσία γινόταν λίγο πιο εύκολη.
Έχει διαφορά άραγε σε μια χώρα, εάν ο ηγέτης της είναι γυναίκα;
Ναι, σε διάφορα επίπεδα μάλιστα.
Κατ’ αρχάς, όπως δείχνουν οι μελέτες η ύπαρξη μιας γυναίκας στο ύπατο αξίωμα αλλάζει σταδιακά πεποιθήσεις, νοοτροπίες και στερεότυπα για τον ίδιο το λαό της χώρας αυτής.
Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, η παρουσία ισχυρών και αρκετών γυναικών στην εξουσία οδηγεί στην υιοθέτηση νόμων που αφορούν κυρίως κοινωνικά θέματα, νόμων που δημιουργούν ένα πιο ισχυρό κοινωνικό ιστό.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του που το Ελληνικό κράτος θα εκπροσωπείται στο ύπατο αξίωμά του από μια γυναίκα.
Είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.
Και αυτό, επειδή το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλλα παραμένει στη χώρα μας μεγάλο.
Η ύπαρξη μιας γυναίκας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, στο προεδρικό μέγαρο θα αλλάξει κλισέ, θα δημιουργήσει κλίμα, θα προτρέψει γυναίκες να συμμετέχουν περισσότερο.
Θα οδηγήσει πιο πολλές γυναίκες στην πολιτική και θα διαμορφώσει νέες πεποιθήθεις στην κοινωνία μας και αυτά δεν είναι λίγα.
Στην Ελλάδα η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια ήταν η Καλιρρόη Περρέν, που εξέδιδε την «Εφημερίδα των Κυριών».
Το 1952 αναγνωρίστηκε η ισοπολιτεία των γυναικών.
Έτσι το 1956 όλες οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις βουλευτικές εκλογές και απέκτησαν επίσης και το δικαίωμα να ακολουθήσουν οποιοδήποτε επαγγελματικό στάδιο, εκτός από τι ιερατικό.
